De wandeling van Losheimergraben naar Monschau loopt door de fameuze Narcissenweiden. Dit zijn eeuwenoude hooilanden waarvan er gelukkig een aantal bewaard zijn (lees: niet volgeplant met een monocultuur van sparren) en die in het voorjaar vol staan met duizenden en duizenden wilde narcissen.
Maar het voorjaar dat is hier dus pas over een paar weken. Behalve een paar die zich wat vergist hebben, heb ik alleen heel veel groene scheutjes zien piepen.
Maar het voorjaar dat is hier dus pas over een paar weken. Behalve een paar die zich wat vergist hebben, heb ik alleen heel veel groene scheutjes zien piepen.
Ik volgde min of meer de GR56. De kronkeling naar Rocherath/Krinkelt stak ik af en natuurlijk ook de onlogische lus van de GR omheen de narcissenweiden binnen het kamp van Elsenborn. (Bij bepaalde soorten schietoefeningen wordt dit stuk afgesloten - zie hier).
Rustig is het hier wel. Vandaag kruiste ik één (1) andere wandelaar en twee (2) dames van de universiteit die een natuurinrichtingsproject vol gezet hebben met tientallen meettoestellen en hun troetelkindjes kwamen bezoeken.
Wat een contrast met Monschau. De GR56 volgt hier een vernuftig parcours langs een soort rotskloof waardoor je plots van de natuur midden in het oude stadscentrum - de Altstad - staat. Ik deel de jeugdherberg met twee groepen. De jeugdherberg is een deel van de middeleeuwse burcht. Ik dineerde boven samen met de heer en mevrouw des huizes in de ridderzaal ; het plebs (de schoolgroepen) vlogen beneden in de refter.
Ook vandaag waren er sporen van de Battle of the Bulge. Af en toe een kanonschot in het kamp van Elsenborn als sfeerzetter. Maar vooral dieptrieste anekdotes.
Waldsweiler was de eerste plaats waar de Amerikaanse troepen met veel moeite en verliezen door de West-wall braken. Trots dat ze waren! Maar een paar uur later moesten ze terugtrekken want het Ardennenoffensief was net losgebarsten. Het kruispunt werd omgedoopt tot Heartbrake Crossing.
Of soldaat Johny die in 1945 meevocht - dolblij dat hij a) de oorlog had overleefd en b) als soldaat in de Ooskantons de vrouw van zijn dromen vond. Hij moest zorgen voor de inkomsten, dus smokkelde hij samen met Belgische vrienden (een heel normaal en eerbaar beroep toen in die streek). Om dan precies 1 jaar na het Ardennenoffensief toch nog tijdens een ondervraging neergeschoten te worden door de Duitse douane. Vreselijk toch! Hij wordt nu herdacht... met een smokkelbrugje over de beek die hier de grens vormt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten